Voor de komende klimweek met Leon ben ik op zoek naar een mooie opwarm tocht. Ik ben nog nooit in Arolla geweest dus het lijkt me leuk eens iets te klimmen in Val d'Hérens. Mijn oog valt meteen op de traverse van de Aiguilles Rouges d'Arolla. Met een gidjestijd ruim 10 uur niet echt een rustige start maar Leon stemt toch in. Een lange dag wacht op ons.
We vinden een mooie grote rots om onder te slapen voor de nacht. Zodra ik in mijn slaapzak ga liggen, laat de lucht in mijn matje me echter in de steek. Lek gegaan op een scherp puntje. Door de harde ondergrond wordt ik meerdere keren wakker gedurende de nacht. Gelukkig is de sterrenhemel die nacht zo helder dat de melkweg goed te aanschouwen is. Dat dan weer wel.
Rond vijf uur verlaten we nog in volledige duisternis onze slaapplek. Na een uur wandelen begint de zon op te komen over de Walliser Alpen.
De eerste zonnestralen verlichten de Matterhorn, Dent Blanche en Dent d'Hérens
Als we dichter bij de coulior komen waar we omhoog moeten wordt het duidelijk dat er bijna geen sneeuw meer in ligt. Zoals verwacht na de lange warme periode. We komen makkelijk over de randspleet en proberen daarna linksom over de sneeuw die er nog ligt omhoog te komen. Al snel wordt duidelijk dat het makkelijker is door de losse steen middenin de goot te gaan. We zijn niet de eerste dus we ervaren wat lichte steenslag van de klimmers boven ons.
Rechts het 'brakke' couloir en de graat die naar de middelste top van de Aiguilles leidt
Na een uurtje klimmen staan we op de noordelijk top. Vanaf hier is de beklimming van de midden en hoogste top mooi te zien. Leon is voorop en scant de route.
De rotsgraat richting de middelste top is over het algemeen goed en leuk om te klimmen. Na iets meer dan twee uur klimmen staan ook wij boven. Vanaf hier wordt de rest van de tour zichtbaar. Nog een lange graat met volgens het gidsje maar liefst 15 torentjes. We zijn dan wel op het hoogste punt van de tocht maar nog niet eens helft van het klimplezier.
De topfoto kan natuurlijk niet uitblijven
Door makkelijk terrein klimmen we af richting het tweede deel van de graat. Hoe dichter we bij het laagste punt komen hoe duidelijker wordt hoeveel torentjes we te beklimmen hebben. Gelukkig weten we dat een aantal ervan te vermijden zijn door er langs te klimmen.
Mooi overzicht van het tweede deel van de graat. Hier zullen we ook de moeilijkste lengtes gaan vinden.
De lastigste lengte is een overhangende ongemakkelijke versnijding. Op bergschoenen en met rugzak is het even 'puffen' om boven te komen. Maar dit is wel echt klimmen.
Leon bovenin de cruxpitch
Een kleine twee uur klimmen later zitten we op de zuidelijke top van de traverse. Vanaf hier hebben we uitzicht op bijna alle grote massieven van de westelijke Alpen. Na een korte pauze beginnen we aan de afdaling. Vanaf hier doen we er nog ruim vijf uur over om bij de auto te komen. We hebben alles binnen de gezette tijden geklommen maar misschien is een avontuur van 15 uur toch wat heftig voor een 'warm-up' tochtje. Klik hieronder op de panorama om te zien wat wij zagen vanaf de zuidelijke top.
