Al jaren gaan Lennart en ik samen op pad. We beginnen in de Belgische Ardennen, zijn natgeregend in Schotland, ondergesneeuwd Oostenrijk en hebben gecrepeerd van de kou in de zuidelijke Franse Alpen. Een jaar geleden komen we met het plan de Mont Blanc te beklimmen. Tijdens een gezellige BBQ met vrienden maken we ons plan bekend en vragen Tommy mee. Zo is dit avontuur begonnen.
We nemen op onze acclimatisatietochten de tijd om alle vaardigheden die nodig zijn voor de beklimming aan te scherpen. Op de gletsjer onder de Petit Aiguille Verte klimmen we ijs in een spleet en doen we remoefeningen in de sneeuw. We doen het rustig aan om zo lang mogelijk op hoogte te blijven. Aan de Italiaanse kant van het massief beklimmen we de noordwand van Aiguille du Toule. We slapen in de Torino hut en hopen op deze manier voldoende geacclimatiseerd te zijn.
Lennart en Tommy harkend op de noordwand van Aiguille du Toule
Als de avond voor de beklimming daar is, kijken we vanuit de Cosmique hut uit op de enorme sneeuwflank van de Mont Blanc du Tacul. Ik probeer de sporen die ik op de flank zie in te studeren. Met de huidige condities zitten er voor ons twee cruxen of bottlenecks in de route. De eerste is een ladder die over de randspleet van de Tacul ligt. Ik ben bang dat wel hier met de drukte lang in de rij komen te staan. De tweede crux is de steile ijswand onder de Mont Maudit. Hier ben ik weleens geweest in een afdaling en heb er heel wat gekke capriolen van andere klimmers gezien. Niet een plek een te lang rond te hangen.
De Triangle du Tacul met rechts ervan de enorme sneeuwflank
De volgende ochtend zijn we vroeg weg uit de hut. Er zitten maar een paar teams voor ons dus mijn angst voor een lange rij bij de ladder blijkt ongegrond. De flank is echter steiler dan ik hem herinner en door dalende teams de dag ervoor is het stijgspoor lastig te vinden. We moeten het doen een steil aangevroren kuilenveld met soms een fatsoenlijke trede.
Voor we aan de tweede crux beginnen pakken we even pauze. Inmiddels is het mogelijk iets te zien zonder hoofdlampjes. De zon is nog niet boven de horizon maar de oranje gloed kondigt zijn komst aan.
Lennart kijkt enigszins argwanend naar de komende lengtes klimplezier
Na drie lengtes ijsklimmen staan we bovenaan de crux van de route. De top van de Mont Blanc is duidelijk in zicht. Voor ons videoverslag nemen we een kort filmpje op waarin we enthousiast roepen dat we er bijna zijn. In werkelijkheid zijn we hier pas op de helft. Hoewel de technische moeilijkheden achter ons zijn, moeten de echte zware meters nog komen.
Mont Maudit vangt de eerste zonnestralen
We hebben inmiddels de Mont Maudit ver achter ons gelaten. In de eerste zonnestralen die we vinden pakken we even rust. Ik ben toe aan een sanitaire break maar in dit landschap is binnen 500 meter geen privacy te vinden. Gelukkig is Lennart zo aardig in de 'line of sight' van de andere touwgroepen te gaan staan zodat ik mijn boodschap kan doen. Na dit verfrissende intermezzo kunnen we er weer tegenaan.
Een achteropkomende touwgroep zorgt voor een mooi kleurenpalet op de anders witte berg
Met iedere stap komen we dichter bij de top maar met iedere stap wordt iedere stap zwaarder. Gelukkig heeft geen van ons last van hoogteziekteklachten. De ijle lucht zorgt er echter voor dat onze longen op volle toeren moeten draaien om ons gaande te houden.
Hier groeien geen plantjes meer
Na lang omhoog waggelen is daar dan toch echt de top. Op het moment kunnen we het moeilijk uiten maar we zijn blij dat we het gehaald hebben. Thuis hebben we een redelijk grote mond gehad dus het is goed dat we daad bij ons woord hebben gevoegd.
Blijkbaar kon ik het niet laten mijn tong uit te steken
Na het feestje op de top wacht ons een lange afdaling. Langer dan de beklimming zelf. Alles begint een beetje pijn te doen maar stoppen met lopen is geen optie dus uiteindelijk komen we dan toch echt bij het treinstation aan. Een uurtje later zitten we in het dal aan een welverdiend pilske.